«پرهاي زمزمه»

مانده تا برف زمين آب شود  

مانده تا بسته شود اين همه نيلوفر وارونه ی چتر             

ناتمام است درخت          

زير برف است تمنای شنا کردن کاغذ در باد              

و فروغ تر چشم حشرات          

و طلوع سر غوک از افق درک حيات          

مانده تا سينی ما پر شود از صحبت سنبوسه و عيد                             

در هوايی که نه افزايش يک ساقه طنينی دارد             

و نه آواز پری می رسد از روزن منظومه برف                                    

تشنه ی زمزمه ام         

مانده تا مرغ سر چينه ی هذيانی اسفند صدا بردارد          

پس چه بايد بکنم         

من که در لخت ترين موسم بی چهچه سال              

تشنه زمزمه ام ؟              

بهتر آن است که بر خيزم                              

رنگ را بردارم